Kapitalistyczne klęski głodu w Indiach:
The Agra Famine of 1837-38
The Upper Doab Famine of 1860-61
Wielki głód w Indiach (1876–1878) zwany też głodem madraskim, rozpoczął się na południu Indii w roku 1876 i trwał dwa lata, rozciągając się na prowincje centralne i północne. Objął obszar 670 000 kilometrów kwadratowych, z jego powodu ucierpiało blisko 60 milionów osób, zaś zmarło około 5,5 miliona. Mało kto wie, że za to ludobójstwo odpowiedzialni byli Brytyjczycy, którzy wyeksportowali całą żywność. Historię piszą zwycięzcy.
Mimo rekordowo niskich zbiorów zbóż w 1876 roku spowodowanych katastrofalnymi suszami, szef brytyjskiej administracji, wicekról lord Lytton nie zaniechał eksportu zboża do Anglii. Wręcz przeciwnie postanowił podnieść ilości eksportowanego zboża do poziomów wcześniej nie notowanych.
A więc zysk ponad wszystko.
The Indian Famine of 1899-1900
The Bengal Famine of 1943
W 1943 r. w prowincji Bengal z niedożywienia zginęło około 3-4 mln. osób. Doszło do tego m. in. na skutek polityki Brytyjczyków, i z tego też być może powodu tak mało znana jest ta tragedia. Nazywa się ją czasem „Zapomnianym Holokaustem”.
Zwięzłe informacje po angielsku
Opisany po polsku w artykule: Klęska głodu w Bengalu podczas II wojny światowej
Zdjęcia.
Odległy grom (1973) – film dotyczący tego tematu, jeszcze nie obejrzałem więc nie skomentuję.
Objaśnienie:
Przyczynami głodu w Indiach wg autora artykułu były zaraza, która trafiła na pola ryżowe oraz cyklon. Upadek Birmy w 1942 roku miał odciąć import taniego ryżu do Bengalu, czyli do miejsca, gdzie głód doskwierał najbardziej. Ponadto nastąpił napływ wojsk alianckich do Indii, co dodatkowo zwiększyło zapotrzebowanie na żywność. Churchill uznał, że północno-wschodnie Indie są już stracone na rzecz Japończyków, więc zabronił importu żywności w rejon Bengalu. Dodatkowo prowadzono politykę spalonej ziemi. Hindusi mieszkający w Bengalu zaczęli umierać z głodu, a mimo to Churchill nie zgodził się na import zboża dla głodujących ludzi. Jednocześnie wiele statków ze zbożem płynęło do Wielkiej Brytanii, aby zabezpieczyć kraj przed możliwymi skokami cen po zakończeniu wojny. Tych transportów na wyspy miało być tak wiele, że zboże nie mieściło się w magazynach.
Premier miał się ponoć kierować tym, że Indie były już stracone dla W.B., i spodziewał się, że Hindusi po wojnie odzyskają niepodległość. Churchill nie zgodził się również na zaoferowaną pomoc Amerykanów w tej sprawie.
W sumie koloniści brytyjscy przyczynili się do ok 80 mln ofiar głodu w Indiach.
Jest to porównywalne do Holokaustu (mówi się nawet Indyjski Holokaust), rzezi Ormian w latach 1915-17, czy niewolnictwa w USA i Ameryce Łacińskiej w okresie XV-XX w.
Sporo informacji nie jest dostępne na polskojęzycznej Wikipedii dlatego linkowałem do anglojęzycznej.
No cóż, dla skrajnych apologetów kapitalizmu jest to pewnie pożądana przez nich „weryfikacja rynkowa” i „selekcja naturalna”… Od tych, którzy posiadają jeszcze jakieś humanitarne uczucia usłyszymy zapewne że to nie był prawdziwy „wolny rynek” – jakkolwiek by się to tego nie odnosić (dla mnie ten zlepek słów jest dystopiczną fikcją) to tak oto przebiegała akumulacja pierwotna systemu kapitalistycznego, który dziś legitymizują.
#antykapitalizm – obserwujcie
#historia #ciekawostkihistoryczne #ciekawostki #gruparatowaniapoziomu #neuropa #4konserwy #uk #indie #libertarianizm #korwin #redpill #neoreakcja
Powered by WPeMatico